De bloemen in je ogen zijn gaan slapen
Met je naatke lichaam met de blad'ren van het bos
De maan heeft je met zorg en liefde bleek gemaakt
Maar de geesten om me heen verbazen zich
Om de harmonie van je gezicht
Je bent de dauphin die wou verdwalen
Het bos heeft je geherbergd
De natuur heeft je herkend
Straks zal je weer zwerven als je wakker bent
De geesten om me heen stralen je moed toe
Omdat je de morgen nog niet kent
De bomen beschutten je en waken
De geluiden zijn geruisloos opdat je niet ontwaakt
De geesten om me heen verzaken de morgennevel
Omdat je er zo kwetsbaar bij ligt
Ze lossen zich op in 't vrije licht
Glimlachen om de bloemen in je ogen
Leggen zilveren dauw op je gezicht
De naakte dauphin die wou verdwalen
In m'n morgenverhalen
In m'n verlangen ongericht
Ik doe m'n denkbeeldige gordijnen nu maar dicht
De Dauphin
